Korte inhoud: De houtbewerkingsreis van Karen McBride begon in een veterinair laboratorium in Australië, waar ze kantoorruimte deelde met Ian Wilkie, meubelmaker. Het duurde niet lang voordat Ian besloot dat ze een werkbank nodig had. En die kleine werkbank, gebouwd om in een waskast te passen, was de eerste stap op een pad.
WDe houtbewerkers moeten allemaal ergens beginnen, en mijn reis begon met een werkbank.
Ik werkte toen in de IT bij een veterinair laboratorium en deelde een kantoor met een energetisch patholoog uit Australië. Omdat ik nieuw was in het lab en er een tekort aan ruimte was, zaten dr. Ian Wilkie en ik rug aan rug in een klein kantoor met een fantastisch uitzicht op het laadperron. Ian was niet dol op computers, en ik had een even grote minachting voor Crocodile Dundee, maar we hechtten aan mijn leren aktetas.
De koffer, handgemaakt van 3⁄16-in. leer, was gloednieuw, zo erg zelfs dat het kleine kantoor al snel naar een leerlooierij rook. Ik verontschuldigde me voor de geur en Ian grapte: “Als er iets van dat leer verdwijnt, heb ik het gestolen voor mijn bankschroef.” Mijn oren spitsten zich en ik draaide mijn stoel om. “Dus wat maak je op deze bank?” Ik vroeg.
De volgende dag verscheen Ian voor het werk met snapshots van meubels die hij had gemaakt en een kopie van Fijne houtbewerking. Het was mijn eerste kennismaking met handgemaakte meubels die er ongeveer uitzagen als het antiek waarmee ik was opgegroeid. Verrassing, verrassing – Ian was een productieve houtbewerker die prachtige reproductiestukken maakte voor vrienden en familie. Ik had waarschijnlijk ontzag moeten hebben voor zijn pathologische geloofsbrieven, maar in plaats daarvan waren het zijn houtbewerkingsvaardigheden die me naar binnen trokken.
Ik had geen ervaring met houtbewerking, maar ik was in de leer geweest als automonteur en ik vond het heerlijk om met mijn handen te werken. In een van onze vele chats vroeg ik Ian of hij me wilde helpen een eend te snijden. Mijn vader was begonnen met het schilderen van lokvogels en ik wilde dolgraag de kleinste duikeend van Canada aanpakken, een Buffelkopwoerd. Ian was opgetogen. Hij hield van vogels en had een prachtige verzameling boeken en patronen ter referentie en de bijbehorende gereedschappen en vaardigheden.
Het plezier begon in zijn kelderwerkplaats, waar we een blanco op de lintzaag sneden en de stukken weer aan elkaar plakten om een referentievlak te herstellen om nog een snede te maken. Briljant, ik wist dat ik dit leuk zou vinden. Ik heb wat snijgereedschap gekocht, maar ik had nog steeds een bankschroef nodig om mijn eend vast te houden. Ik stelde voor dat ik een draagbare WorkMate-bank kon kopen die in de waskast van mijn appartement zou passen, maar Ian wilde er niets van hebben. ‘Ik heb hier wat restjes,’ bood hij aan. “Laat me iets samenstellen dat bij je ruimte past.” Het was me duidelijk dat Ian dit heel serieus nam. Hij wilde zelfs weten hoeveel ik woog en stond erop dat mijn kleine bank zwaarder moest zijn dan ik, zodat ik hem niet door de kamer duwde.
Ik wist minder dan niets van houtbewerking, maar stelde me voor dat mijn nieuwe bank er ongeveer uit zou zien als een klein hakblok op poten. Als kind had ik de diepvrieskist in onze kelder als werkbank gebruikt, dus een houten werkblad zou voor mij een grote stap vooruit zijn.
Binnen enkele weken was mijn bank klaar en ik stond te popelen om hem te zien. Ik had niet geweten dat Ian ervan hield om banken te maken. Zijn ontwerp voor het mijne was gebaseerd op het artikel van Frank Klausz uit 1985, “A Classic Bench” (FWW #53). Het is een traditionele Europese bank met zwaluwstaartklampen, vierkante honden, een gereedschapsbak en een staartbankschroef met een houten schroef die Ian aandraaide en zelf indraaide.
Ian stond erop de bank te wegen op de grote schaal van het laboratorium, die normaal gesproken overeenkomt met het gewicht van paarden en runderen. Het nieuws verspreidde zich snel en al snel stonden mijn collega’s rond de postmortemkamer om te kijken hoe Ian de goederen afleverde. We hebben allemaal de bank op de weegschaal gehesen en gewogen. riep Ian van verrukking. Zijn geschatte gewicht klopte.
Ian leek meer ingenomen met zijn vaardigheid om het gewicht van de bank te raden dan met iets anders. Zo’n bank was ouderwets voor hem. Maar niet tegen mij. Het was enorm en perfect en mooi tegelijk. Er waren ingewikkelde vierkante gaten aan één kant. Hoe heeft hij die zo vierkant gemaakt? De gereedschapsbak had schuine blokken aan elk uiteinde zodat je spaanders eruit kon vegen en de grote houten bankschroef was nieuw gemaakt maar afkomstig uit de oude wereld. De bank was gemaakt met een scala aan houtsoorten uit Ian’s voorraad: kersenresten van zijn eigen bank, een paar stukjes oude esdoorn van een afgebroken molen, Douglas-spar, rode eik en zelfs osage-sinaasappel. In de beginjaren diende het veelkleurige werkblad als mijn referentie voor houtidentificatie.
Mijn bank was indrukwekkend in de kleine wasruimtekast, maar ik voelde me er een beetje schuldig door. Ik kon niet zomaar een eend snijden en hem stil laten zitten. Ik had houtbewerking nodig.
Nu, zo’n 30 jaar later, is mijn werkplaats gegroeid tot meer dan 1.000 vierkante meter en mijn bank doet me nog steeds goed. Ian Wilkie is teruggekeerd naar Australië en maakt nog steeds prachtige banken, invulvlakken, markeergereedschap en handzagen in zijn buitenschuur. Ik heb geen idee waarom hij besloot om zo’n fijne bank aan een totale beginner te schenken met een paar beitels en een gedeeltelijk voltooide eend, maar als mensen me vragen waarom mijn bank zo klein is, denk ik aan Ian en met een glimlach zeg ik: “Laat me jou een verhaal vertellen.”
Karen McBride maakt meubels en sculpturen in Dunrobin, Ontario, Canada. Het blokhutgebouw dat ze restaureerde als haar winkel was te zien in FWW #286.
Van fijne houtbewerking #294
Meld u vandaag nog aan voor e-letters en ontvang de nieuwste technieken en how-to van Fine Woodworking, plus speciale aanbiedingen.
