Al vroeg in mijn houtbewerking leerde ik het aforisme ‘langzamer werken; het is sneller.’* Ik weet niet meer wie het tegen me zei of wie ze citeerden, maar ze hadden gelijk. Elke keer als ik me haast, komt die zin in mijn hoofd. En elke keer als ik fouten of onoplettendheid – of in dit geval bewuste beslissingen – moet herstellen omdat ik gehaast was, heb ik spijt dat ik dat zeer goede advies niet heb opgevolgd.
Op dit moment ben ik in feite de verf aan het strippen van twee kanten van een gereedschapskist omdat ik geen tijd had om ze goed voor te bereiden voordat ik verf aanbracht. Videocamera’s draaiden en de tijd was bijna om. Dus ik zorgde ervoor dat de voorkant en rechterkant er goed uitzagen voor de camera’s, en schilderde vervolgens de andere kant en achterkant zonder de machinesporen te schaven of weg te schuren. Quelle horreur. Geen keus eigenlijk, maar ik wist dat het me later tijd en angst zou kosten.
Ik probeer schuren zoveel mogelijk te vermijden, simpelweg omdat – en ik weet dat dit raar klinkt als het van een houtbewerker komt – ik een hekel heb aan het gevoel van zaagsel op mijn handen. Houtstof is, daar ben ik van overtuigd, hygroscopischer dan massief hout, en mijn huid is al veel te droog. Dus meestal schaaf ik al mijn onderdelen met de hand voor de montage, en indien nodig opnieuw na de montage. Maar behoeften moeten. Tijdens mijn haast om de klus (goed genoeg) af te krijgen, legde ik me later neer bij veel schuren. Ik hou er niet meer van om mijn vliegtuigen met verf op te smeren dan dat ik er een hekel aan heb om elke vijf minuten te moeten stoppen om mijn handen te bevochtigen.
En het is niet alleen de oppervlaktevoorbereiding aan twee kanten die moet worden aangepakt; Ik haastte me ook door de scharnieren op het deksel te installeren. Ze waren dichtbij genoeg om te perfectioneren dat ik de vraag stelde: “Moet ik deze echt repareren?” Maar als je de vraag stelt, weet je natuurlijk het antwoord. Dus stopte ik de gaten in de scharniergaten van het deksel (een uitstekend gebruik voor barbecuespiesen), en maakte de gaten ergens tussen 1/32 inch en 1/16 inch dieper. De achterkant van het deksel is nu perfect coplanair met de achterkant van de borst. Mijn anaal vasthoudende brein is blij. Het beste van alles is dat ik deze kist nu kan verkopen zonder schaamte die hem naar zijn nieuwe huis vergezelt.
Maar dankzij mijn haast kostte het me nog vier uur werk om op het punt te komen waarop ik trots was op het werk. Dus vertragen; je bent niet alleen sneller klaar, maar ook beter.
* De voormalige leraar Engels in mij eist dat ik op de gebrekkige syntaxis wijs. Het zou moeten zijn: ‘werk langzaam; het is sneller” – maar dat valt niet zo struikelend van de tong.
Meld u vandaag nog aan voor e-letters en ontvang de nieuwste technieken en how-to van Fine Woodworking, plus speciale aanbiedingen.
